Το κουτί μπύρας και ποτών είναι μια μορφή συσκευασίας τροφίμων και δεν πρέπει να επιβαρύνει υπερβολικά το κόστος του περιεχομένου του. Οι κατασκευαστές κουτιών αναζητούν συνεχώς τρόπους να κάνουν το πακέτο φθηνότερο. Κάποτε η κονσέρβα έγινε σε τρία κομμάτια: το σώμα (από ένα επίπεδο φύλλο) και δύο άκρες. Τώρα τα περισσότερα κουτιά μπύρας και ποτών είναι δοχεία δύο τεμαχίων. Το σώμα παράγεται από ένα κομμάτι μέταλλο με μια διαδικασία γνωστή ως σχέδιο και σιδέρωμα τοίχου.

Αυτή η μέθοδος κατασκευής επιτρέπει τη χρήση πολύ λεπτότερου μετάλλου και το κουτί έχει μέγιστη αντοχή μόνο όταν είναι γεμάτο με ανθρακούχο ποτό και σφραγισμένο. Το Spin-necking εξοικονομεί μέταλλο μειώνοντας τη διάμετρο του λαιμού. Μεταξύ 1970 και 1990, τα δοχεία μπύρας και ποτών έγιναν 25% ελαφρύτερα. Στις ΗΠΑ, όπου το αλουμίνιο είναι φθηνότερο, τα περισσότερα κουτιά μπύρας και ποτών κατασκευάζονται από αυτό το μέταλλο. Στην Ευρώπη, ο λευκοσίδηρος είναι συχνά φθηνότερος και πολλά δοχεία κατασκευάζονται από αυτό. Η σύγχρονη λευκοσίδηρο μπύρας και ποτών έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε κασσίτερο στην επιφάνεια, με τις κύριες λειτουργίες του κασσίτερου να είναι καλλυντικές και λιπαντικές (στη διαδικασία τραβήγματος). Απαιτείται λοιπόν μια λάκα με εξαιρετικές προστατευτικές ιδιότητες, για χρήση με ελάχιστο βάρος στρώσης (6–12 μm, ανάλογα με τον τύπο του μετάλλου).

Η κατασκευή κονσερβών είναι οικονομική μόνο εάν τα κουτιά μπορούν να κατασκευαστούν πολύ γρήγορα. Περίπου 800–1000 κουτάκια το λεπτό θα παράγονται από μία γραμμή επίστρωσης, με τα σώματα και τα άκρα να επικαλύπτονται χωριστά. Τα σώματα για δοχεία μπύρας και ποτών λακαρίζονται αφού κατασκευαστούν και απολιπανθούν. Η ταχεία εφαρμογή επιτυγχάνεται με σύντομες εκρήξεις ψεκασμού χωρίς αέρα από μια λόγχη τοποθετημένη απέναντι από το κέντρο του ανοιχτού άκρου του οριζόντιου δοχείου. Η λόγχη μπορεί να είναι στατική ή μπορεί να εισαχθεί στο δοχείο και στη συνέχεια να αφαιρεθεί. Το κουτί συγκρατείται σε ένα τσοκ και περιστρέφεται γρήγορα κατά τη διάρκεια του ψεκασμού για να επιτευχθεί η πιο ομοιόμορφη επίστρωση. Τα ιξώδη επικάλυψης πρέπει να είναι πολύ χαμηλά και τα στερεά περίπου 25–30%. Το σχήμα είναι σχετικά απλό, αλλά οι εσωτερικοί χώροι ωριμάζουν με θερμό αέρα, σε χρονοδιαγράμματα περίπου 3 λεπτών στους 200 °C.

Τα ανθρακούχα αναψυκτικά είναι όξινα. Η αντίσταση στη διάβρωση από τέτοια προϊόντα παρέχεται από επιστρώσεις όπως συστήματα εποξυ-αμινο ρητίνης ή εποξυ-φαινολικής ρητίνης. Η μπύρα είναι μια λιγότερο επιθετική γέμιση για το κουτί, αλλά η γεύση της μπορεί να αλλοιωθεί τόσο εύκολα με τη συλλογή σιδήρου από το κουτί ή από ίχνη υλικών που εξάγονται από τη λάκα, ώστε να απαιτεί επίσης παρόμοιες εσωτερικές λάκες υψηλής ποιότητας.

Η πλειονότητα αυτών των επικαλύψεων έχουν μετατραπεί επιτυχώς σε συστήματα κολλοειδούς διασποράς ή γαλακτώματος πολυμερών που φέρουν το νερό, ειδικά στο πιο εύκολο στην προστασία υπόστρωμα, το αλουμίνιο. Οι επιστρώσεις με βάση το νερό έχουν μειώσει το συνολικό κόστος και μείωσαν την ποσότητα του διαλύτη που πρέπει να απορριφθεί από τους μετακαυστήρες για να αποφευχθεί η ρύπανση. Τα περισσότερα επιτυχημένα συστήματα βασίζονται σε εποξυ-ακρυλικά συμπολυμερή με αμινο ή φαινολικά διασταυρούμενα μόρια.

Συνεχίζει να υπάρχει εμπορικό ενδιαφέρον για την ηλεκτροαπόθεση βερνικιών με βάση το νερό σε κουτιά μπύρας και ποτών. Μια τέτοια διαδικασία αποφεύγει την ανάγκη εφαρμογής σε δύο στρώσεις και είναι δυνητικά ικανή να δώσει επικαλύψεις χωρίς ελαττώματα ανθεκτικά στα περιεχόμενα του κουτιού σε χαμηλότερα βάρη ξηρού φιλμ. Σε επιστρώσεις ψεκασμού με νερό, αναζητείται περιεκτικότητα σε διαλύτη μικρότερη από 10–15%.